dance of my lovely beats

نزدیک به پایان دهمین ماه حضور من در کانونیان است. اما هیچ کدام را به اندازه او دوست ندارم، 

خیلی نشناختمش اما میدانم نگاه مهربون و لبخند آرام و رفتار پر انرژی ش 

به من و همکارانم توجه من را به خود جلب کرد.

خیلی کوتاه بود این دوستی، روزهای کانون را با هیجان های شیرین و تلخ برایش می گفتم، غر میزدم و می خندیدم.

از خاطرات زندگی و درس برایش میگفتم و او صبورانه به ریتم واژگان من گوش میداد.

 با کمترین کلمات و بیشتر سکوت.

دوست داشتم قدم های روزگار به گرمای بیشتر در دوستی ما چشم می داشت، 

اما نشد این دوست خوب و مهربون را در سرمای سخت سیبری بشناسم. 

این روزها زیاد به یادش می افتم، اما چون میدانم او در نقطه ی بی نهایت آن سوی جهانی ست که همچون فرفره می چرخد زندگی می کند، آن تفکر خالصانه ی قلبم و محبت و حس ناب آن روزها را گوشه ی بوفه ی خانه نهاده ام.

 هنوز صدای شور و هیجان قلبم که با تیک تاک ثانیه گرد ساعت رو میزی   پدربزرگ هم نامش پیش به سوی افق های گردونه هستی گام برمیدارد می شنوم و دوستش دارم