کوه محکم

هر راهکاری، سختی‌هایی دارد. این جمله از پیام بهرام پور، ماه‌هاست آویزۀ گوشمه. مثل آب رو آتیشه برام. وقتی از بعضی چیزها اذیت میشم. وقتی فکر میکنم خوب تا کی باید خونه پدری بمونم.. اصلا تا کی خدا میخواد زندگی من رو مثل یک قاب عکس، بذاره رو دیوار.. وقتی به خیلی از چالش‌ها فکر میکنم و راهی جز پذیریششون ندارم. 

اینا هر کدوم خوبی‌هایی هم دارن. مثلا محکم و مقاوم بودن من یا هر خانم دیگه ای بهمون کمک می کنه که هر وقت مردی دهن کجی کرد، فک نکنه می مونیم تا هر چی خواست بگه و ما با گردن کج، بذاریم بریم. این رو هفته پیش تجربه کردم. پسر بچه ای که بی احترامی کرده بود؛ احتمالا مامان مظلوم و توسری خوری داشته و فکر کرده که همه زنها اون جورین. اما من بهش فهموندم  که بابای قلدرش،  نمی تونه باعث ترس من بشه. بگذریم که وقتم رو هدر ندادم و به جای عصبانیت، محل واقعه رو بعد از گفتن حرفم ترک کردم.

موندن تو خونه هم اجازه یک تجربه آرام رو بهم داد. درسته که کم از خونه بیرون میزنم، با ادمهای واقعی کمتری در ارتباطم ولی کارم رو خیلی دوست دارم. مدیر خوب و محترمی دارم و کلی نکته تو کار یاد گرفتم. الان تو کار دیگه سنیور حساب میشم و خرج اضافی هم نمی کنم. اما خوب اون استقلالی که دوست دارم، نیست.

امروز فکر می کردم که وقتی به مهاجرت به کانادا فک می کردم، خوشحال بودم که ممکنه یه جایی باشم که محبوب رو دورادور ببینم (نازی، به چه چیزهایی ذوق میکردم). اما الان که معشوق همیشه و همه جا با من هست، خوب هرجا که باشم با او هستم. حتی اگر مرگ به سراغم بیاد. این رو میدونم که من چیزهایی رو به دست اوردم که در صورت مرگ ناراحت از نداشتنشون نیستم. در هر شرایط دوست دارم، محبوبم حسابی حالش خوب باشه، رشد کنه و موفق باشه تو زندگی ش.

بگذریم که الان جریان احساسات یه جوری شده که با هیچ ابراز احساسی ذوق نمی کنم و دلم نمیلرزه. مثل یک کوه یخم که در قطب قرار داره. یک مقدار یخش آب شده و دوست داره در سکوت تمام تماشاگر روز و شب شدن باشه. اینم خوبی ش اینه که محکم تر تلاش می کنم و با وجود عشق آرامم. عشقی که تنهام نمیذاره.

خوب در ادامه یه آهنگ ادل هم میذارم که خیلی خیلی دوستش دارم. آخرین بار که ارسالش کردم، به تلگرام محبوبم فرستادم.. اون موقع عشقی هم در کار نبود. البته. ولی گوشش میدم یاد حس خوب اون روزها میفتم که باد با خود برد.