پناهگاه بی گناه

گاهی بهشت را با میوه های خوش

گاهی جهنم اندر آتش گناه

این روزگار پر از قحطی و سکوت

این کودکان خیابان نشین، بی پناه

این روزگار گیج ز چرخش زمین

راهی کشیده از نگاه پر از گناه

در انتهای نهان سکوت مرگ

خوابیده کودکان گرسنه،بی پناه

مرگ را خوش است و بِه ز بار ننگ

آسوده خواب اولش اندر پناه