ساختن آینده

چندین ماه است که هر اتفاقی می افته که مطابق میل م نیست، خیالم راحته که راه رسیدن من به هدفم اون اتفاق نبوده. عشق خدا در دلم که نه، در وجودم خانه کرده. وقتی یک گزینه هم رد شد و فهمیدم مسیر موفقیت من تحصیل نیست. با آرامش سراغ راه دیگه رفتم. این در حالی بود که تو دلم می گفتم چطور به محبوبم بگم من قلبا قبولش دارم اما گاهی فکرهایی به ذهنم میرسه که من رو از توهمات بازداره. خوب بهش گفتم. من باید تنهایی به جواب سؤال‌هام میرسیدم. خوب مجبور بودم فرضیه های مختلف رو بیارم. وگرنه من باور قلبی م سر جاش هست. خوب بهش گفتم 

این روزها پای در راه مجهول دیگری گذاشتم که پر از درس های مختلف برایم هست. من رو به آینده امیدوارم می کنه. حتی اگر این راه نشه، من راه دیگری میسازم