شعر خیام در ذهنم می‌چرخه این روزها..تا کی غم آن خورم که دارم یا نه» .. یاد بچه کاری که می گفتن چه آرزویی داری، گفت آرزو یعنی چی؟؟
من از داشته هام خوشحالم و به خاطرشون خدام رو شکر می کنم. اما از اینکه برای چیزایی که عمری دوست داشتم، تلاش نمی کنم، گیجم.. نمیدونم کدوم راه درسته
دیگه آرزوها و علاقه مندی ها به اولویت های چندم رفته.. مثل عشق .. امروز یادم افتاد با رفیقم که این سال‌ها میدونستم عشقی رو با وجودش تجربه کردم، اخرین بار آذر 97 صحبت کردم. احساس می کنم اون آدم هم مثل فری (فاطمه)، شاملو، بابابزرگم و آدمایی که دوست دارم ولی مردن، مدت هاست که وجود نداره.. اون آدم فرقی با اون مرده ها تو زندگی م نداشته.. علاقه به کاری که آرزوم بود اما دیگه وجود نداره که به ذوقش تلاش کنم و به دست بیارمش.. حتی نمی دونم کجا می خوام زندگی کنم، چه شغلی سهم من میشه و بعد از 6 اسفند که آیلتس رو پایان میدم چیکار می کنم، می مونم، میرم؟؟ تهرانم یا کرج؟؟ یا نه برمیگردم خونه؟؟
حس بدی هر چند روز یکبار میاد سراغم که ذره ذره وجودم رو از بین می بره.
یه چیز قطعیه..ها ها ها... مرگ اونم چون دست من نیست .. دوست دارم خاکستر بشم و اونم بریزن تو یه رود.. تمام
سلام شیما جان امیدوارم الان که برات مینویسم تونسته باشی به این حال غلبه کنی. طبیعیه که یه جاهایی از زندگی انرژی و امیدمون رو از دست میدیم و مسلما شروع دوباره خیلی سخته اما همین طبیعت بارها بهمون نشون داده که شدنیه.
با انرژی که من قبلا دیدم ازت میتونی از اون خاکستر مثل ققنوس دوباره بلند بشی :)))
سلام لیمو جان مهربونم
خوشبختانه بهتر شدم.. خیلی سخته که میبینم اون همه زحمتی که کشیدم الان تو مسیری که تو ذهنم بوده و دوستش داشتم به کارم نمیاد.. اما هنوز هدف و رسالت زندگی م زنده ست و من باید تلاش کنم در راه های درست تر بهشون برسم. من آدم از پا افتادن نیستم.. یک مقدار ناراحت میشم اما بعد که دقیق فکر می کنم ، میبینم تو خیلی از دوره های زندگی تجربه کردم این اتفاق رو.. مثلا قبول شدن تو رشته ای که بهش فکر نمی کردم و الان راضی م که اون مسیر رو رفتم، نه مسیر مورد علاقه م. یا کار تو شرکت هایی که خاطر پیشبرد برنامه هام توشون کار کردم.. باز هم پیش میرم و از پا نمی افتم لیمو جان.. سعی می کنم مقاوم تر و مثبت تر باشم. زندگی و روزهای جدید، آدم های جدید و تجربه های متفاوت در همکاری و دوستی